murat gülgör

Bayramlar size ne hatırlatır bilmem ama benim için güneşli bir günde bütün ailenin bir araya gelmesi, Büyükannemin bir gün önceden hazırladığı cevizli kadayıfın kokusu ve elbette bıkmadan usanmadan yediğim akide şekeridir. Eve her gelene sunulan ve inatla alması sağlanan o akide şekeri sadece ağızların tatlanması için değil, bağlılığın-birlikteliğin güçlenmesine de yaramaktaydı. Akidenin yapımı da bunun bir işareti değil midir? Binlerce şeker tanesi 140-150 derecede erir, neredeyse sıvı hale gelir ve bir daha ayrılmamak üzere bir bütün olur. Soğuma aşamasında ağdalanan şekere ister gülsuyu, ister portakal veya fındık   eklenerek başka bir güzellik katılır. Artık bir akit sağlanmış, bir söz verilmiştir. Ne olursa olsun bu birliktelik eskisi gibi olmayacak, ayrılmayacaktır. Damakta bıraktığı güzel tadı ve yarattığı hissiyat sebebiyle akide, tarihimizde de önemli bir yer edinmiştir. Coğrafyamızda şekerciliğin 14-15. yüzyıla dayandığı tahmin edilmektedir. [1] Osmanlı Devletinde